Er zijn drie verdedigingstactieken met elk hun eigen voor- en nadelen. De coach kiest uiteraard een tactiek die goed bij de tegenstander past.

Zodra er sprake is van balverlies en het tijd wordt om te verdedigen, moet elke speler de dichtstbijzijnde tegenstander dekken. Het voordeel hiervan is dat de aanval van de tegenpartij zo snel mogelijk wordt verstoord. Dit is echter niet in elk geval wenselijk, er kunnen in sommige wedstrijden situaties ontstaan waarbij een zwakkere verdediger een zeer sterke aanvaller moet dekken. Deze verdediging wordt voornamelijk gebruikt tegen een zwakkere tegenstander of als er gebruik wordt gemaakt van verrassingsaanvallen.

Bij deze verdedigingstactiek is het de bedoeling dat de spelers gelijk na balverlies op hun aangewezen verdedigingspositie gaan staan. Hiermee wordt het doel optimaal verdedigd. De verdedigers hebben daarna drie opties: ze kunnen allemaal op de balbezitter afgaan, alleen de centrale verdedigers benaderen de balbezitter of alle verdedigers blijven op hun positie. Zone verdediging wordt voornamelijk gebruikt tegen teams met sterke aanvallers.

Zoals de naam al zegt, dit is een combinatie van de man-to-man en de zone verdediging. Hierbij verdedigen sommige spelers man to man en sommige in de zone. Meestal is het een persoon die man to man verdedigt. Deze verdedigingstactiek werkt vooral goed als de tegenstander een zeer sterke aanvaller heeft, deze krijgt dus een eigen verdediger toegewezen.